Przypisy wskazują no źródło określonych danych, przedstawionych i cytowanych poglądów, stanowisk, refleksji, rozstrzygnięć, twierdzeń, hipotez, odkryć itp. Przypisy zawierają dodatkowy materiał polemiczny, analityczny i inny, wskazujący na złożoność tematu, punktów widzenia oraz na okoliczności i kryteria prezentowanej przez autora racji. Przypisy umieszcza się na dole strony. Powinny one mieć ciągłą numerację w każdym rozdziale. Każdy przypis zaczyna się dużą literą i kończy kropką. Dla jednoczesnego oznaczenia odnośnika i przypisu używa się wyłącznie cyfry. Numer przypisu podwyższony jest o pól stopnia (górny indeks).
Przypisy (przypis) znajdujące się na tej samej stronie, co tekst podstawowy, który do nich odsyła, są oddzielone krótką linia poziomą zaczynającą się z lewej strony pod tekstem podstawowym. Przypisy pisane są pismem o stopień lub dwa mniejszym niż tekst podstawowy (wielkość czcionki 10 lub 11). Stosownie do zmniejszonej czcionki także odległość między wierszami jest mniejsza. Wszystkie odnośniki z tekstu na danej stronie powinny mieć swoje odpowiedniki we wszystkich odpowiadających im przypisach umieszczonych na tej samej stronie. Praca cytowana pierwszy raz musi być opisano dokładnie i całkowicie (zgodnie z ustalonymi wymogami), np. W. Budzyński, Techniki reklamy i public relafions, Międzynarodowa Szkoła Menedżerów, Warszawa 1995, s. 25. Natomiast praca cytowana po raz drugi i każdy następny może być opisana za pomocą specjalnych form, do których zaliczamy łacińskie .Ibidem” używane powszechnie w formie skrótu „Ibid.”. Formo Jbid.” stosowana jest wyłącznie wtedy, gdy zachodzi potrzeba identycznego zacytowania w bezpośrednio następnym przypisie. Jeżeli „Ibid.” dotyczy bezpośrednio tej samej strony, to nie podajemy ponownie jej numeru, o jeżeli innej, należy podać jej numer po zapisie „Ibid.” i po przecinku.
Jeśli autor powoływany jest w tekście wcześniej to stosujemy skrót „op.cit.”, pochodzący od łacińskiego opera dlalo i oznaczający pracę już cytowaną np. W. Budzyński, op.cit., a jeżeli dodatkowo odnosimy się do innej, niż ostatnio wskazana, strony, należy dodatkowo po przecinku podać jej numer. Jeżeli autor napisał więcej niż jedno cytowane dzieło, to w kolejnych przypisach odnoszących się do jednego z nich możemy użyć wersji z nazwiskiem i pierwszym słowem (słowami) tytułu., np. Budzyński, techniki reklamy…, op.cit. (oraz ew. po przecinku z nowym numerem strony). Poza unikaniem powtórzeń i zmniejszaniem tekstu, skróty w przypisach używane są zazwyczaj w kontekście, w którym chodzi o wskazanie jakiejś pracy, jakiegoś poglądu, jakiegoś autora, jakiejś informacji, jakichś danych.
Należą tu skróty jak np. „Zob.” (- zobacz. Skrót fen wskazuje no bezpośrednie odniesienie źródeł, poglądów itp.), .Por.” (-porównaj. Skrót ten wskazuje no potrzebę odzwierciedlenia pewnej relacji między ujęciem piszącego o poglądem cytowanym w pracy autorów. Może być on używany w podobnym celu także dla przedstawienia w dłuższym przypisie merytorycznej oceny dwóch lub kilku opisanych stanowisk). Do obligatoryjnych elementów cytowania konkretnej książki w przypisach należy określenie imienia i nazwiska autora (zazwyczaj podaje się pierwszą literę imienia lub imion i nazwisko), tytułu książki, nazwy wydawnictwu, miejsca i roku wydania pracy, numeru strony (stron).
W przypadku, gdy książkę napisało wspólnie kilku autorów (autorstwo nierozdzielne), w pierwszym przypisie odnotowujemy ich wszystkich, np. M. Lasota, A. Rychlicka, A. Ryś, W. Stępień, Public relalions w ochronie zdrowia, Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Yersalius”, Kraków 2000, s. 32. W kolejnych można użyć tylko nazwisko pierwszego autora z formułą i inni, np. Losota i inni, Public relalions…, s. 32. W przypadku, gdy książkę napisało wielu autorów (co dotyczy zwłaszcza encyklopedii i proc podobnych), w przypisie nie odnotowujemy żadnego, zaznaczając jedynie osobę redaktora.
W cytowaniu zwartych proc zbiorowych, no które składają się części kilku autorów (autorstwo rozdzielne) odnotowujemy imię i nazwisko autora danego rozdziału, wewnętrzny tytuł rozdziału, tytuł książki, w której rozdział jest zamieszczony z poprzedzającym dopiskiem „(w:)” oraz nazwisko redaktora z dopiskiem (Red.) przed nazwiskiem, nazwę wydawnictwo, miejsce i rok wydania oraz wskazanie strony.
Przy cytowaniu opracowań zamieszczonych w czasopismach, tytuł opracowania piszemy kursywa, a nazwę czasopisma w cudzysłowie. Po nazwie czasopisma piszemy (bez uprzedniego przecinko) rok wydania, a następnie (po przecinku) numer, zeszyt lub tom, np. A. Kuk, Reklama na rynku alkoholi, „Rynki Alkoholowe” 2001, nr 3. Na końcu (po przecinku) oznaczamy stronę (strony). Zasady cytowania z gazet są zbliżone do zasad cytowania czasopism. Publikacje z gazet cytujemy podobnie jak publikacje z czasopism z tym, że zamiast określenia roku określa się dzień, miesiąc i rok. Przy podawaniu aktów prawnych najpierw podajemy pełna nazwę ustawy, uchwały, rozporządzenia, zarządzenia itp. władz administracji państwowej, samorządowei, resortowej itp. z określeniem dokładnej daty wydania, a następnie dokładne określenie dziennika (źródła), gdzie dana ustawo jes) zawarta.
Przy przytaczaniu Internetu jako źródła w przypisie należy podać imię i nazwisko autora opracowania, tytuł, stronę, adres internetowy (http) oraz datę korzystania z tego źródła.