Strona edytorska i językowa pracy dyplomowej

5/5 - (2 votes)

WYMOGI EDYTORSKIE

Strona edytorska oraz strona językowa pracy dyplomowej w istotnym zakresie rzutują na jej ostateczną wartość (ocenę). Każdy fragment pracy dyplomowej przekazywany promotorowi odpowiadać musi przyjętym ustaleniom.

Objętość pracy magisterskiej powinna wynosić 50 – 90 stron.

Objętość pracy licencjackiej powinna wynosić 65 – 70 stron.

STRONA TYTUŁOWA

Stronę tytułową należy zredagować zachowując treść, układ oraz formatowanie z poniższego przykładu:

WYŻSZA SZKOŁA CZEGOŚ I CZEGOŚ W MIEŚCIE X

ANNA NOWAK

nr albumu 10000

MOTYWOWANIE PRACOWNIKÓW JAKO ELEMENT ZARZĄDZANIA ZASOBAMI LUDZKIMI

(na przykładzie przedsiębiorstwa X)

Praca licencjacka

napisana pod kierunkiem

Prof. dr hab. Jana Kowalskiego

Miasto X 2021

Przygotowanie planu badań własnych

5/5 - (5 votes)

Przygotowanie planu badań własnych jest ważnym krokiem w procesie przygotowywania pracy dyplomowej lub badań naukowych. Plan badań pozwala na określenie celów, metod i harmonogramu badań, a także na ocenę ich realizowalności.

Aby przygotować plan badań własnych, należy:

  1. Określić problem badawczy: jasno określić problem, który ma być badany, oraz postawić hipotezy badawcze.
  2. Określić cele badań: określić, co chce się osiągnąć dzięki badaniom, jakie pytania badawcze chce się rozwiązać.
  3. Wybrać metody badawcze: wybrać odpowiednie metody, które pozwolą na rozwiązanie problemu badawczego i spełnienie celów badań.
  4. Określić zakres badań: określić, jakie dane i materiały będą potrzebne do przeprowadzenia badań.
  5. Skonstruować harmonogram badań: określić czas trwania badań i poszczególne etapy ich realizacji.
  6. Przeprowadzić analizę ryzyka: określić ewentualne trudności i ryzyka związane z przeprowadzeniem badań oraz zaplanować działania zapobiegające je.
  7. Określić potrzebne zasoby: określić, jakie zasoby (np. finansowe, ludzkie, techniczne) będą potrzebne do przeprowadzenia badań.
  8. Ocenić realizowalność badań: ocenić, czy planowane badania są realistyczne i czy możliwe jest ich przeprowadzenie w ramach czasowych i zasobów dostępnych.

Ważne jest, aby plan badań był jasny i zrozumiały, a także był zgodny z wymaganiami formalnymi uczelni oraz z używanym stylem pracy. Warto też pamiętać, że plan badań może być korygowany w trakcie realizacji badań, jeśli pojawią się nowe informacje lub trudności.

Przeprowadzenie badań jest często wymagane przez promotorów prac dyplomowych, na kierunkach nauk społecznych.

Badania naukowe mają dwie fazy:

a) faza koncepcyjna;

b) faza badawcza.

Faza koncepcyjna obejmuje:

1) określić temat, przedmiot i cel badań;

2) kultywowanie problemów badawczych;

3) hipotezy dotyczące licencjonowania badań;

4) wybrać obszar badań i określić dobór próby;

5) zdefiniować zmienne i wybrać dla nich znaki;

6) określić metody, techniki i narzędzia badawcze metody;

7) przygotowanie badań;

8) Badania pilotażowe.

Faza badawcza powinna również:

1) odpowiednie badania;

2) uporządkować materiały;

3) kodyfikować dane;

4) zweryfikować hipotezy;

5) zinterpretować wyniki badań;

6) wyciągnąć wnioski.

Jak znaleźć i wskazać obszar zainteresowań przy pisaniu pracy?

5/5 - (4 votes)

Istnieje kilka sposobów na znalezienie i wskazanie obszaru zainteresowań przy pisaniu pracy:

  1. Przegląd literatury: przeczytanie kilku kluczowych publikacji z dziedziny, w której chce się pisać pracę pozwoli na zrozumienie aktualnych trendów i problemów oraz poznanie potencjalnych obszarów do dalszych badań.
  2. Rozmowa z prowadzącym: rozmowa z opiekunem pracy pozwoli na uzyskanie wskazówek co do potencjalnych obszarów badań oraz pozwoli na uzyskanie informacji o aktualnych trendach i problemach w dziedzinie.
  3. Analiza potrzeb rynku: analiza potrzeb rynku pozwoli na znalezienie luk w dziedzinie, które mogą stanowić potencjalny obszar do badań.
  4. Własne zainteresowania: wykorzystanie własnych zainteresowań i pasji pozwoli na znalezienie obszaru, który będzie motywujący do pracy i pozwoli na lepsze zrozumienie problemu badawczego.
  5. Analiza danych: analiza dostępnych danych pozwoli na znalezienie potencjalnych obszarów do dalszych badań.

Dla części studentów określenie obszaru zainteresowań może być niezwykle proste i naturalne, gdyż jest wynikiem wcześniejszych badań i ciekawości naukowej, bądź wynikiem określonych działań związanych z zainteresowaniami naukowymi (udział w kole naukowym), uczestnictwem w konferencjach, publikacjach naukowych, doświadczeniem zawodowym itp. Jednak dla niektórych większym wyzwaniem jest zidentyfikowanie obszaru, w którym chcieliby napisać pracę licencjacką lub pracę magisterską.

Studenci, którzy nie znają lub nie są pewni przedmiotu, którym chcą się zająć w swojej pracy naukowej, powinni najpierw odpowiedzieć na następujące pytania:

1) Który z przedmiotów był dla Ciebie najbardziej interesujący na studiach?

2) Który problem na zajęciach był dla Ciebie interesujący i fascynujący?

3) Co chciałbyś o tym wiedzieć?

Zakładamy, że przynajmniej jeden z aktualnych przedmiotów wzbudził zaciekawienie studenta i potrafi on odpowiedzieć na wszystkie trzy z powyższych pytań. Oczywiście, jeśli jest kilka przedmiotów, którymi student jest zainteresowany, należy wybrać ten najbardziej interesujący. Gdyby jednak doszło do sytuacji, w której nie możemy sprecyzować przedmiotu, od którego chcielibyśmy rozpocząć działalność naukową, warto byłoby sprawdzić, czy wybrany przedmiot był prawidłowy.

Po wybraniu tematu, kolejnym krokiem w naszych działaniach powinny być badania bibliograficzne; przegląd literatury przedmiotu.

Struktura i plan pracy

5/5 - (3 votes)

Struktura pracy dyplomowej jest ważnym elementem, ponieważ pozwala na uporządkowanie treści i ułatwienie czytelnikowi zrozumienia pracy. Plan pracy natomiast jest narzędziem, które pozwala na zaplanowanie i zorganizowanie pracy nad pracą dyplomową.

Struktura pracy dyplomowej zwykle składa się z następujących elementów:

  1. Wstęp: wprowadzenie do tematyki pracy, opis problemu badawczego, celów i hipotez badawczych.
  2. Tło i stan badań: opis aktualnego stanu wiedzy na temat problemu badawczego, analiza literatury.
  3. Metodologia: opis metod i narzędzi badawczych, przeprowadzenie eksperymentów lub analiz danych.
  4. Wyniki i analiza: prezentacja wyników badań, ich interpretacja i analiza.
  5. Wnioski: podsumowanie wyników badań, wnioski oraz sugestie dotyczące przyszłych badań.
  6. Bibliografia: lista użytych źródeł, zgodnie z wymaganiami formalnymi uczelni.
  7. Aneksy: ewentualne aneksy takie jak np. tabele, schematy, rysunki, które mogłyby pomóc w zrozumieniu pracy i zwiększają je.

Prace licencjackie i magisterskie powinny składać się z następujących elementów:

1) strona tytułowa,

2) spis treści,

3) zatwierdzenie,

4) główne rozdziały i podrozdziały,

5) zakończenia,

6) bibliografia,

7) Spis tabel, wykresów itp.

8) Załączniki.

Strona tytułowa i spis treści

Strona tytułowa powinna zawierać:

a) Podstawowe informacje o uczelni, w której piszemy pracę

b) imię i nazwisko autora pracy (lub numer albumu),

c) stanowisko,

d) dziedzina, w której powstaje praca dyplomowa,

e) informację, czy jest to praca licencjacka czy magisterska,

f) nazwisko przełożonego,

g) Miejsce i data.

Układ tych pozycji omówimy jeszcze w następnych wpisach.

Przypisy i odsyłacze w pracach dyplomowych

5/5 - (3 votes)

W pracach dyplomowych podaje się często objaśnienia i uwagi odnoszące się do po­szczególnych wyrazów, zwrotów lub fragmentów tekstu, a także dane dotyczące literatury źródłowej. Objaśnienia istotne dla poruszanego tematu i zamieszczane w tekście głównym pracy rozbijałyby prowadzone w nim wywody. Dlatego też wydziela się je z treści głównej, zamieszczając poza tekstem podstawowym, i nazywa przypisami lub odsyłaczami

Ze względu na charakter przypisów dzieli się je na:

  • rzeczowe, tj. objaśniające i komentujące fragmenty tekstu głównego, np. zwroty, terminy naukowe itp.,
  • słownikowe, tj. podające znaczenie terminów obcojęzycznych, staropolskich itp.,
  • bibliograficzne, tj. zawierające opisy dokumentów, z których pochodzą infor­macje i cytaty zawarte w tekście głównym pracy (odsyłacze).

Ze względu na treść przypisy można podzielić na:

  • źródłowe, które ograniczają się do wskazania, skąd pochodzi podana w treści głównej pracy informacja, pogląd lub cytat (odsyłacze),
  • polemiczne, będące rozszerzonymi przypisami źródłowymi i stosowane wów­czas, gdy podejmujemy polemikę z poglądami przytoczonymi lub omówionymi w tekście głównym pracy,
  • dygresyjne, które podają własne uwagi autora pracy dotyczące omawianego w niej zagadnienia,
  • odsyłające, stosowane, gdy nawiązujemy do omówionych już zagadnień lub które zamierzamy dokładnie omówić w dalszej części pracy.

Przypisy w pracach dyplomowych należy umieszczać u dołu strony, do której tek­stu się odnoszą, i oddzielać od tekstu głównego linią ciągłą około 10 znaków. Przypisy łączy się z tekstem za pomocą odnośników (odsyłaczy) cyfrowych. Oznaczenia cyfrowe odnośników powinny być ciągłe w całej pracy.

W pracach dyplomowych przypisami najczęściej stosowanymi są przypisy bi­bliograficzne źródłowe (odsyłacze). Dlatego zostaną one omówione szerzej. Od­syłacze te mogą być redagowane w różny sposób, jednakże wszystkie one po­winny być w całej pracy podawane jednakowo.

W przypisach bibliograficznych powinny się znaleźć podstawowe elementy iden­tyfikacyjne cytowanego dokumentu, uzupełnione wskazaniem właściwej strony. Elementy opisu należy wymieniać w określonej kolejności, zależnej od opisywa­nego dokumentu.

Odsyłacze bibliograficzne do wydawnictw zwartych należy opracowywać na podstawie karty tytułowej, a w dalszej kolejności karty przedtytułowej, metryki, okładki. Opis bibliograficzny obejmuje: informację o autorze (indywidualnym, tj. inicjał imienia i nazwisko, lub korporatywnym), tytuł i dodatki do tytułu (należy je podawać wtedy, gdy są niezbędne do zrozumienia tytułu lub wyjaśnienia cha­rakteru publikacji), numer tomu, części lub wolumenu (w wypadku wydawnictwa wielotomowego), nazwę wydawcy (można stosować powszechnie przyjęte akro­nimy nazw wydawców, np. PWN, PWE, KiW), rok wydania, serię i jej nazwę, numer (jeżeli występuje) oraz numer strony.

W zależności od liczby autorów stosuje się w przypisach następujące sposoby opisu dokumentów:

  • gdy dzieło napisane jest przez jednego , dwóch lub trzech autorów, układ przypi­su jest następujący: inicjał imienia autora, nazwisko, tytuł i podtytuł, numer tomu (jeśli występuje), miejsce wydania, nazwa wydawcy i rok wydania, np.:
  1. Armstrong: Zarządzanie zasobami ludzkimi. Kraków: Oficyna Ekonomiczna 2005 s. 113.
  2. Ładoński, S. Urban: Proces tworzenia prac dyplomowych i magisterskich na studiach ekonomicz­nych. Poradnik. Warszawa-Wrocław: PWN 2004 s. 184.
  3. J. Date: Introduction to Database System. Ed. 3. Vol. 2. Amsterdam: Elsevier 1981.
  • gdy jest co najmniej czterech autorów dzieła, można podać nazwy wszystkich autorów z zachowaniem kolejności, w jakiej występują w opisywanym doku­mencie, lub tylko nazwę pierwszego z nich z dodatkiem skrótu „i in.”, np.:
  1. Kozioł (i in.): Zarządzanie zasobami ludzkimi w firmie. Teoria i praktyka. Warszawa: PWE 2004 s. 47.
  2. Jezierny (i in.): Niektóre problemy biura projektów jako użytkownika komputerów. Poznań: TNOiK 2003 s.33.
  • gdy dzieło jest monografią (np. pracą habilitacyjną) opublikowaną w Pracach Naukowych, opis bibliograficzny jest następujący :
  1. Kowalski: Kategoria jakości w statystycznej analizie porównawczej. Wrocław: AE 2004. Prace Naukowe AE we Wrocławiu nr 284. Seria: Monografie i opracowania nr 23 s. 341.
  • gdy dzieło jest pracą zbiorową (zbiorem prac kilku autorów), pierwszym ele­mentem jest tytuł dzieła, a następnie inicjał imienia i nazwisko redaktora całości zbioru, np.:

Controlling funkcyjny w przedsiębiorstwie. Red. M.. Sierpińska. Kraków: Oficyna Ekonomiczna 2004 s. 401. Zarządzanie zasobami ludzkimi. Tworzenie kapitału ludzkiego organizacji. Materiały do ćwiczeń. Red. H. Król, A. Ludwiczyński Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN 2006 s.31.

Opis bibliograficzny artykułów zamieszczonych w wydawnictwach zwartych i ciągłych powinien być zaczerpnięty z nagłówka artykułu oraz z informacji poda­nych bezpośrednio po tekście artykułu. Do podstawowych elementów opisu nale­żą: inicjał imienia i nazwisko autora artykułu, tytuł, opis wydawnictwa (np. tytuł czasopisma, rok wydania, numer tomu, numer zeszytu) oraz numery stron (pierwszej i ostatniej). W zależności od rodzaju wydawnictwa opis rozdzia­łów/artykułów jest następujący:

  • gdy opracowanie/rozdział zamieszczony jest w wydawnictwie zwartym będą­cym pracą zbiorową:

St. Borkowska: Motywacja i motywowanie. (w): Zarzadzanie zasobami ludzkimi. Tworzenie kapitału ludz­kiego organizacji. Red H. Król, A. Ludwiczyński. Warszawa: PWN 2006 s. 317-353.

  1. Bagiński: Ochrona gruntów podmokłych. (w): Gospodarka rolna. Wyd 2. T. 1. Red. A. Kozak. Wro­cław: PWN 2002. Seria: Miasto i Wieś nr 24 s. 123-151.
  2. Kowalski: Uwagi o polskiej reformie gospodarczej. (w): Materiały na konferencję naukową „Model a praktyka reformy gospodarczej”, Nałęczów, 1-4.09.2004 r. T. 2. Lublin: PTE 2004 s. 24-32.
  • gdy artykuł zamieszczony jest w Pracach Naukowych, np:
  1. Kosowski: Stosowanie zamienników białek mięsa. (w): Technologia. Wrocław: AE 2006. Prace Na­ukowe Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu nr 305 s. 24-48.
  • gdy artykuł zamieszczony jest w czasopiśmie, np.:
  1. Wojak: Zysk jako źródło finansowania rozwoju. „Finanse” 2006 nr 11 s. 10-24.
  2. Janiak (i in.): Aktywność katalizatorów o zróżnicowanej strukturze w hydroodsiarczaniu frakcji olejowej. „Przem. Chem.” 2006 T. 67 nr 7 s. 343-345.

Opis prac niepublikowanych powinien być zaczerpnięty ze strony tytułowej lub nagłówka opisywanej pracy i zawierać następujące elementy: pierwsza litera imienia, nazwisko autora, tytuł (ewentualnie dodatki do tytułu), określenie ro­dzaju pracy (np. praca doktorska), nazwę instytucji, w której wykonano pracę, i jej siedzibę, rok opracowania oraz informację o technice wykonania (maszyno­pis, rękopis), np.:

  1. Kwiatkowski: Badania nad zmianą barwy zagęszczonego soku owocowego pod wpływem różnych kon­centracji i warunków przechowywania. Warszawa: 2006 Instytut Przemysłu Fermentacyjnego w Warszawie (maszynopis pracy doktorskiej) s. 41.

Jeżeli konieczne jest odesłanie w przypisie do dokumentu, który już wcześniej wymieniono, w odsyłaczach stosuje się następujące zasady: – gdy w pracy cytuje się tylko jedno dzieło danego autora, wtedy wymienia się: inicjał imienia i nazwisko autora, a zamiast tytułu podaje się w przypisie skrót: wyd. cyt., (lub op. cit. jw.), a także numer strony, np.:

  1. Sikorski: wyd. cyt. s. 24.
  2. Caputa: op. cit. s. 110.
  3. Krzysztofiak: jw. s. 12-14.
  • gdy w pracy powołuje się na kilka dzieł jednego autora, wtedy za pierwszym razem podaje się pełny opis bibliograficzny, następnie zaś tylko inicjał imienia i nazwisko autora oraz początek tytułu i numer strony, np.:
  1. Jankowski: Ekonomika… s. 44.
  2. Zubrzycki: Problemy… s. 21-23.
  • jeżeli następujące po sobie przypisy dotyczą tej samej pracy, to zamiast pełnego opisu stosuje się oznaczenie: op. cit. lub tamże, lub ibid., po którym następują numery stron, np.:

Op. cit. s. 33-36.

Tamże s. 131.

Ibid. s. 10.

  • jeżeli następujące po sobie przypisy dotyczą nie tylko tego samego dzieła, lecz również tego samego fragmentu, stosuje się oznaczenie: tamże lub loc. cit., bez po­dawania strony, np.:

Loc. cit. Tamże.

  • w przypadku opisania własnymi słowami fragmentu określonego dzieła należy w odsyłaczu wyraźnie to zaznaczyć, np.:

Por.: T. Kowalski: Planowanie zasobów ludzkich. Warszawa: PWE 2003 s. 56-60.