pisanie prac

W doborze literatury problemu należy dążyć do spełnienia wymogu, by była to literatura aktualna, najnowsza. Wykorzystanie literatury i źródeł powinno mieście się w proporcjach: książki 50-60%, prasa (branżowa i specjalistyczna) 30-40% i źródła elektroniczne 10-20%. Należy unikać pisania obszernych fragmentów pracy wyłącznie na podstawie jednego źródła. Autor pracy licencjackiej powinien wykazać się umiejętnością toczenia informacji pochodzących z różnorodnych źródeł. Warto wykorzystać następujące sugestie:

• Należy zdecydowanie preferować monografie i artykuły specjalistyczne, unikać publikacji prasowych, nie zweryfikowanych pozycji internetowych oraz encyklopedii i słowników.
• Podręczniki należy wykorzystywać tylko w razie konieczności.
• Należy zwracać uwagę na wydawcę i wybierać pozycje wydawców znanych, np. PWE, PWN, Poltext, Oficyna Ekonomiczna, a także różnych wydawnictw uczelnianych: SGH, Akademii Ekonomicznych w Poznaniu, Wrocławiu, Krakowie, Katowicach, itp.
• Spośród czasopism należy preferować znane i o odpowiedniej tradycji.
• Spośród dostępnych źródeł należy wybierać pozycje autorów uznanych, autorytetów w danej dziedzinie.
• Cenną kopalnią informacji  są różnego  rodzaju  materiały pokonferencyjne, choć i tu należy zachować ostrożność, ponieważ bok referatów znanych specjalistów występują pierwsze próby zupełnie młodych naukowców, często ubogie merytorycznie lub metodycznie.

Przy studiowaniu literatury należy robić notatki.

Sam sposób robienia notatek nie jest sprawą banalną. Wiadomo przecież, że uczniowie korzystający z książek bibliotecznych nie mają ich pod ręką podczas pisania pracy. Dlatego notatki muszą być przygotowane w taki sposób, aby zawarte w nich dane były wystarczające iw pełni wiarygodne. Jednocześnie notatki muszą być ekonomiczne, aby były łatwiejsze w obsłudze. Należy dodać, że nawet jeśli masz własne książki, musisz robić notatki. Dzieje się tak, ponieważ rejestrowanie podstawowych danych o wartości przyczynia się do zrozumienia i organizacji wiedzy.

Notatki są zwykle robione podczas ponownego czytania książki lub rozdziału, abyś mógł wybrać, co jest najważniejsze do robienia notatek, co najwyraźniej odnosi się do tematu pracy. Każda strona jest wypełniona w taki sposób, aby jej układ był zrozumiały i logiczny. W rogu karty znajduje się nazwisko autora oraz tytuł pracy lub hasło odpowiadające treści notatki.

Dodatkowe informacje obowiązują w zależności od rodzaju notatki. Na przykład przygotowując notę ​​bibliograficzną należy podać imię i nazwisko autora, tytuł książki, miejsce i rok wydania.

Przypisy wskazują no źródło określonych danych, przedstawionych i cytowanych poglądów, stanowisk, refleksji, rozstrzygnięć, twierdzeń, hipotez, odkryć itp. Przypisy zawierają dodatkowy materiał polemiczny, analityczny i inny, wskazujący na złożoność tematu, punktów widzenia oraz na okoliczności i kryteria prezentowanej przez autora racji. Przypisy umieszcza się na dole strony. Powinny one mieć ciągłą numerację w każdym rozdziale. Każdy przypis zaczyna się dużą literą i kończy kropką. Dla jednoczesnego oznaczenia odnośnika i przypisu używa się wyłącznie cyfry. Numer przypisu podwyższony jest o pól stopnia (górny indeks).

Przypisy (przypis) znajdujące się na tej samej stronie, co tekst podstawowy, który do nich odsyła, są oddzielone krótką linia poziomą zaczynającą się z lewej strony pod tekstem podstawowym. Przypisy pisane są pismem o stopień lub dwa mniejszym niż tekst podstawowy (wielkość czcionki 10 lub 11). Stosownie do zmniejszonej czcionki także odległość między wierszami jest mniejsza. Wszystkie odnośniki z tekstu na danej stronie powinny mieć swoje odpowiedniki we wszystkich odpowiadających im przypisach umieszczonych na tej samej stronie. Praca cytowana pierwszy raz musi być opisano dokładnie i całkowicie (zgodnie z ustalonymi wymogami), np. W. Budzyński, Techniki reklamy i public relafions, Międzynarodowa Szkoła Menedżerów, Warszawa 1995, s. 25. Natomiast praca cytowana po raz drugi i każdy następny może być opisana za pomocą specjalnych form, do których zaliczamy łacińskie .Ibidem” używane powszechnie w formie skrótu „Ibid.”. Formo Jbid.” stosowana jest wyłącznie wtedy, gdy zachodzi potrzeba identycznego zacytowania w bezpośrednio następnym przypisie. Jeżeli „Ibid.” dotyczy bezpośrednio tej samej strony, to nie podajemy ponownie jej numeru, o jeżeli innej, należy podać jej numer po zapisie „Ibid.” i po przecinku.

Jeśli autor powoływany jest w tekście wcześniej to stosujemy skrót „op.cit.”, pochodzący od łacińskiego opera dlalo i oznaczający pracę już cytowaną np. W. Budzyński, op.cit., a jeżeli dodatkowo odnosimy się do innej, niż ostatnio wskazana, strony, należy dodatkowo po przecinku podać jej numer. Jeżeli autor napisał więcej niż jedno cytowane dzieło, to w kolejnych przypisach odnoszących się do jednego z nich możemy użyć wersji z nazwiskiem i pierwszym słowem (słowami) tytułu., np. Budzyński, techniki reklamy…, op.cit. (oraz ew. po przecinku z nowym numerem strony). Poza unikaniem powtórzeń i zmniejszaniem tekstu, skróty w przypisach używane są zazwyczaj w kontekście, w którym chodzi o wskazanie jakiejś pracy, jakiegoś poglądu, jakiegoś autora, jakiejś informacji, jakichś danych.

Należą tu skróty jak np. „Zob.” (- zobacz. Skrót fen wskazuje no bezpośrednie odniesienie źródeł, poglądów itp.), .Por.” (-porównaj. Skrót ten wskazuje no potrzebę odzwierciedlenia pewnej relacji między ujęciem piszącego o poglądem cytowanym w pracy autorów. Może być on używany w podobnym celu także dla przedstawienia w dłuższym przypisie merytorycznej oceny dwóch lub kilku opisanych stanowisk). Do obligatoryjnych elementów cytowania konkretnej książki w przypisach należy określenie imienia i nazwiska autora (zazwyczaj podaje się pierwszą literę imienia lub imion i nazwisko), tytułu książki, nazwy wydawnictwu, miejsca i roku wydania pracy, numeru strony (stron).

W przypadku, gdy książkę napisało wspólnie kilku autorów (autorstwo nierozdzielne), w pierwszym przypisie odnotowujemy ich wszystkich, np. M. Lasota, A. Rychlicka, A. Ryś, W. Stępień, Public relalions w ochronie zdrowia, Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Yersalius”, Kraków 2000, s. 32. W kolejnych można użyć tylko nazwisko pierwszego autora z formułą i inni, np. Losota i inni, Public relalions…, s. 32. W przypadku, gdy książkę napisało wielu autorów (co dotyczy zwłaszcza encyklopedii i proc podobnych), w przypisie nie odnotowujemy żadnego, zaznaczając jedynie osobę redaktora.

W cytowaniu zwartych proc zbiorowych, no które składają się części kilku autorów (autorstwo rozdzielne) odnotowujemy imię i nazwisko autora danego rozdziału, wewnętrzny tytuł rozdziału, tytuł książki, w której rozdział jest zamieszczony z poprzedzającym dopiskiem „(w:)” oraz nazwisko redaktora z dopiskiem (Red.) przed nazwiskiem, nazwę wydawnictwo, miejsce i rok wydania oraz wskazanie strony.

Przy cytowaniu opracowań zamieszczonych w czasopismach, tytuł opracowania piszemy kursywa, a nazwę czasopisma w cudzysłowie. Po nazwie czasopisma piszemy (bez uprzedniego przecinko) rok wydania, a następnie (po przecinku) numer, zeszyt lub tom, np. A. Kuk, Reklama na rynku alkoholi, „Rynki Alkoholowe” 2001, nr 3. Na końcu (po przecinku) oznaczamy stronę (strony). Zasady cytowania z gazet są zbliżone do zasad cytowania czasopism. Publikacje z gazet cytujemy podobnie jak publikacje z czasopism z tym, że zamiast określenia roku określa się dzień, miesiąc i rok. Przy podawaniu aktów prawnych najpierw podajemy pełna nazwę ustawy, uchwały, rozporządzenia, zarządzenia itp. władz administracji państwowej, samorządowei, resortowej itp. z określeniem dokładnej daty wydania, a następnie dokładne określenie dziennika (źródła), gdzie dana ustawo jes) zawarta.

Przy przytaczaniu Internetu jako źródła w przypisie należy podać imię i nazwisko autora opracowania, tytuł, stronę, adres internetowy (http) oraz datę korzystania z tego źródła.

Główne zasady

Regulamin pracy dyplomowej został przyjęty przez Radę Wydziału jako obowiązujący.

Zasady pracy magisterskiej i egzaminu dyplomowego regulują rozdziały 7 i 8 Regulaminu studiów

Praca dyplomowa jest napisana jednostronnie czcionką Times New Roman w formacie A-4.

dla tekstu podstawowego stosuje się czcionkę o rozmiarze 12 punktów; Odstępy między wierszami 1,5 pkt, prawe marginesy oraz stopka i nagłówek 2,5 cm, lewe 3,5 cm; dwustronne uzasadnienie, w przypisach rozmiar czcionki 10 punktów, odstęp między wierszami 1, wyrównanie dwustronne.

Praca nie używa podkreślenia i tekstu. Dopuszczalne jest stosowanie kursywy lub pogrubionych liter.

Nie zastępuj nawiasów (…) liniami prostymi – ukośnikami /…/. Własne notatki, jeśli mają znaczenie dla pracy, takie jak własne lub inne tłumaczenie, należy napisać [tłum. autor; lub tłum. J.K. ].
Nawiasy i znaki interpunkcyjne należy pisać bez spacji, np. (jako przykład), formularz jest nieprawidłowy (jako przykład) lub (np.).

Podczas wpisywania skrótów przy pierwszym użyciu prosimy o skorzystanie z pełnego formularza i tylko w nawiasach w połączeniu z określeniem – np. Organizacja Narodów Zjednoczonych (dalej ONZ). Skrót nie używa już nawiasów w tekście pracy.

Strony w pracy są numerowane od pierwszej strony spisu treści. Układ jest wyśrodkowany, 12-punktowa czcionka z cyframi arabskimi wskazującymi numer strony. Strona tytułowa i deklaracja nie są numerowane.

Tekst pracy powinien być napisany w czasie przeszłym oraz w formie bezosobowej, np. Przeanalizowany, opisany, przedstawiony, ustalony itp. Praca nie powinna również używać żargonu, wyrażeń potocznych i dialektycznych. Wyjątkiem jest przytaczanie źródeł. Następnie w przypisie autora należy zaznaczyć, że cytowany tekst zachowuje gramatykę i pisownię oryginału, w tym ewentualne błędy ortograficzne, składniowe i interpunkcyjne.

Należy zachować proporcje objętościowe między rozdziałami, które nie mogą być mniejsze niż trzy. Każdy z nich powinien zaczynać się na nieparzystej stronie zlecenia.

Tekst pracy dyplomowej musi być spójny merytorycznie. Następujące kwestie lub wątki powinny być ze sobą wyraźnie powiązane. Musi istnieć między nimi istotny związek.

Późniejsze zagadnienia, przykłady itp. Opisane w pracy (rozdziały, podrozdziały) należy oddzielić od siebie. Rozpocznij nową historię od nowego akapitu. Akapit należy rozpoczynać jednolitym wcięciem w całej pracy (zalecane 1,5 cm).

Praca powinna być tak skonstruowana, aby na końcu wiersza (wierszy tekstu) nie było pojedynczych znaków, takich jak: i, a, z, o. Unikaj też pozostawiania podwójnych znaków na końcu linii, np. Np. Pt., Św. , Ul. ., im, s. Na przykład Akademia im. Jana Długosza – cała nazwa musi znajdować się w jednej linii, podobnie jak ul. Mickiewicza.

Tytułów naukowych przypisanych do nazwisk nie można rozdzielać wierszami, np. zwrot: prof. Dr Jan Kowalski musi być w jednej linii. Podobna zasada dotyczy imion świętych, na przykład św. Tomasz z Akwinu musi być również w jednym wersie. Tę samą zasadę należy stosować w ewidencji stopni temperatur, zapisach geograficznych, stosowaniu terminów paragrafowych, przepisach prawnych, np. 5oC, 7oB, 5, 30%, Dz. U. nr. Itd. W przypadku innych wpisów szczegółowych należy przestrzegać zasad ortografii polskiej z aktualnego słownika ortograficznego.

Wbrew zasadzie pozostawienie inicjałów lub inicjałów nazwisk autorów cytowanych na końcu linii, np. J.Kowalski musi być w jednej linii, tak jak J.K.P. Zielińskiego.

W pracy licencjackiej lub magisterskiej należy przyjąć, że w jednym akapicie słowa na końcu linii można podzielić na nie więcej niż trzy do czterech wierszy. Należy pamiętać, że nazwiska i skojarzenia słów nie powinny być dzielone. Jeżeli następuje automatyczny podział wynikający z ułożenia tekstu, to w kolejnym wersecie drugą lub kolejną część relacji należy poprzedzić myślnikiem, np. Wyrażenie cywilnoprawne powinno mieć taką notację cywilnoprawną w kolejnym wersecie.

Zgodnie z ogólnymi zasadami przyjętymi na uczelni w każdym przypadku używana jest pełna nazwa miejscowości, np. Gorzów Wielkopolski, zapis Gorzów Wlkp. Jest niepoprawny, podobnie jak inne podobne. Obowiązuje podobna zasada w stosowaniu nazw geograficznych, takich jak Ziemia Gorzowska, Ziemia Lubuska itp.

Zapisy z cytowanych źródeł, aktów prawnych i innych cytatów powinny mieć formę np .:… zgodnie z żądaniem ustawodawcy norma przewiduje: „Za przestępstwo…… itd.” Albo… „Za przestępstwo…”.