Przykłady przypisów źródłowych

5/5 - (3 votes)

(wydawnictwo zwarte):

  1. Romer, Makroekonomia dla zaawansowanych, Warszawa 2000, s. 68.

(artykuł w czasopiśmie):

  1. Pietrzyk, Traktat o Unii Europejskiej samorząd terytorialny, “Gospodarka Narodowa” 1993, nr 12, s. 37; L. Milski, Pieniądze i podatki, “Rzeczpospolita” 2002, nr 30. Nazwa czasopisma podawana jest drukiem prostym i wzięta w cudzysłów. Niedopuszczalne jest stawianie przed tytułem czasopisma [w:].

(praca zbiorowa):

  1. Milewskiego (red.), Podstawy ekonomii, Warszawa 1999.

(artykuł w pracy zbiorowej):

  1. Michałowski, Polska w OECD [w:] S. Parzymiesa i I. Popiuk-Rysińskiej (red.), Polska w organizacjach międzynarodowych, Warszawa 2002, s. 158. Uwaga! przed [w:] nie stosuje się żadnych znaków typu kropka, przecinek, średnik.

(Podobny zapis powinien być stosowany w informacji źródłowej do rysunków, tabel, wykresów).

W przypadku powtarzania się tego samego źródła w przypisach stosujemy zapis skrócony np. podczas cytowania tej samej pracy kilka razy po sobie:

1 J. Kaliński, Gospodarka Polski w latach 1944-1989. Przemiany strukturalne, Warszawa 1995.

2 Tamże, s. 34.

W wypadku, kiedy cytujemy to samo źródło wspomniane kilka przypisów wcześniej używamy skrótu op.cit. lub dz. cyt. (op.cit. jest zawsze kursywą i bez spacji pomiędzy, dz. cyt. drukiem prostym i ze spacją). Uwaga – należy być konsekwentnym i jeżeli stosujemy op.cit., to w przypadku powtórzenia tego samego źródła w momencie cytowania kilka razy po sobie stosujemy ibidem. Jeżeli natomiast wybieramy wersje polską dz. cyt. (dzieło cytowane), to używać należy tamże, np.:

1 G.W. Kołodko, Transformacja polskiej gospodarki: sukces czy porażka?, Warszawa 1992, s. 68.

2 K. Żukrowska, Przygotowanie Polski do unii gospodarczo-walutowej [w:] S. Parzymiesa i I. Popiuk-Rysińskiej (red.), Polska w organizacjach międzynarodowych, Warszawa 2003, s. 265-266.

3 G.W. Kołodko, op.cit., s. 27.

Uwaga! Pomiędzy inicjałami imienia nie ma spacji.

Jeżeli przeczytamy kilka opracowań tego samego autora, przy kolejnym cytowaniu możemy skrócić tytuł do jednego – dwóch słów np.:

1 I. Pietrzyk, Polityka Regionalna Unii Europejskiej i regiony w państwach członkowskich, Warszawa 2001, s. 59-62.

2 A. Kukliński, K. Pawłowska, Innowacja – edukacja- rozwój regionalny, Nowy Sącz 1998, s. 87.

3 I. Pietrzyk, Traktat o Unii Europejskiej a samorząd terytorialny, “Gospodarka Narodowa” 1993, nr 12, s. 42.

4 I. Pietrzyk, Polityka regionalna…, s. 55.

5 J.M. Keynes, Ogólna teoria zatrudnienia, procentu i pieniądza, Warszawa 1985, s. 217.

6 I. Pietrzyk, Traktat o Unii…, s. 40-41.

Zasady formalne przy pisaniu pracy licencjackiej

5/5 - (5 votes)

Zasady formalne przy pisaniu pracy licencjackiej mogą się różnić w zależności od uczelni, ale niektóre z najczęstszych zasad to:

  1. Format: praca licencjacka powinna być napisana zgodnie z określonym formatem, np. czcionka, rozmiar, odstępy, marginesy itp.
  2. Struktura: praca powinna mieć jasną i logiczną strukturę, zawierającą wstęp, główną część, wnioski i bibliografię.
  3. Treść: praca powinna być oryginalna i zawierać wyniki własnych badań lub analizy, powinna też być zgodna z obowiązującymi standardami naukowymi i zawierać odpowiednie cytowania i przypisy.
  4. Długość: praca powinna być wystarczająco długa, aby pokryć wszystkie wymagane zagadnienia, ale też nie powinna być zbyt długa ani zbyt krótka.
  5. Poprawność językowa: praca powinna być napisana poprawnie językowo i stylistycznie, bez błędów gramatycznych i ortograficznych.
  6. Termin oddania: praca powinna być dostarczona w ustalonym terminie.
  7. Oryginalność: praca powinna być oryginalna i nie może być plagiatem.

Te zasady są jedynie wytycznymi i konkretne wymagania dla danej pracy licencjackiej można uzyskać u nauczyciela lub opiekuna naukowego. Ważne jest, aby dokładnie zrozumieć wymagania i przestrzegać ich, aby uniknąć problemów związanych z oceną i akceptacją pracy.

A jak to wygląda w jednej z przykładowych uczelni zobaczyć możecie poniżej:

  1. Pracę licencjacką wykonuje Student pod kierunkiem Promotora wybranego spośród wskazanych dla danej specjalności studiów przez Rektora Pracowników dydaktycznych Uczelni. Wybór Promotora pracy dyplomowej Studenta następuje w okresie pierwszych trzech miesięcy przedostatniego semestru studiów. W przypadku proc, których temat ma charakter interdyscyplinarny Dyrektor właściwego Instytutu wyznacza promotora, którego zadaniem jest pomoc Studentowi w realizacji części pracy nie mieszczącej się w podstawowej dyscyplinie pracy licencjackiej.
  2. Pracę licencjacką w uczelni Student przygotowuje indywidualnie i samodzielnie, korzystając w tym celu z zajęć przedmiotu „Seminarium dyplomowe” oraz indywidualnych konsultacji z Promotorem, ewentualnym promotorem oraz innymi, kompetentnymi w określonych dziedzinach, Pracownikami dydaktycznymi Uczelni.
  3. Warunkiem uzyskania zaliczenia przedmiotu „Seminarium dyplomowe” na przedostatnim semestrze studiów jest złożenie Promotorowi planu pracy i uzyskanie jego zatwierdzenia oraz uzgodnienie z Promotorem tematu pracy dyplomowej, a także zatwierdzenie go przez Dyrektora włosowego Instytutu Uczelni w terminie do dnia zakończenia zajęć dydaktycznych piątego semestru studiów.
  4. Seminarium dyplomowe ma status zajęć ćwiczeniowych, jego zaliczenie odbywa się no ocenę. Uzyskanie oceny zaliczeniowej z tego przedmiotu, niezależnie od szczegółowych wymagań merytorycznych określonych przez osobę prowadzącą te zajęcia, wymogą uzyskania 70-procentowej frekwencji na zajęciach w każdym z semestrów.
  5. Student składa w sekretariacie Uczelni dwa egzemplarze pracy dyplomowej, nie później niż do dnia zakończenia zajęć dydaktycznych w ostatnim semestrze studiów. No pisemny wniosek Studenta, pozytywnie zaopiniowany przez Promotora, Dyrektor Instytutu może przedłużyć ten termin do końca sesji egzaminacyjnej ostatniego semestru studiów. Złożenie pracy dyplomowej jest warunkiem uzyskania zaliczenia przedmiotu .Seminarium dyplomowe” na ostatnim semestrze studiów.
  6. Złożoną pracę dyplomową oceniają Promotor oraz Recenzent powołany przez Dyrektora Instytutu. W przypadku zaistnienia znacznej rozbieżności ocen, w szczególności w przypadku wystawienia ocen pozytywnej I negatywnej. Dyrektor Instytutu powołuje drugiego Recenzenta i po zapoznaniu się z uzasadnieniem ocen wystawionych przez Promotora i Recenzentów dokonuje ostatecznej oceny pracy licencjackiej.
  7. Do egzaminu dyplomowego może zostać dopuszczony student, który uzyskał oceny pozytywne zaliczeń wszystkich zajęć realizowanych w formie ćwiczeń, złożył z ocenami pozytywnymi egzaminy wszystkich przedmiotów realizowanych w formie wykładów, zrealizował i uzyskał oceny pozytywne praktyk zawodowych w wymaganym wymiarze, otrzymał pozytywne oceny pracy dyplomowej, uregulował wszystkie zobowiązania finansowe no rzecz Uczelni oraz zwrócił wszystkie wypożyczone z biblioteki pozycje.
  8. Celem egzaminu dyplomowego jest ocena znajomości tematyki, będącej przedmiotem pracy dyplomowej oraz wiedzy i umiejętności z zakresu specjalności zawodowej. Egzamin dyplomowy jest egzaminem ustnym i jest prowadzony przed komisją egzaminacyjną. Wynik egzaminu dyplomowego ogłaszany jest ustnie w dniu egzaminu.

Temat i tytuł pracy licencjackiej

5/5 - (5 votes)

Temat pracy licencjackiej określa planowany zakres problemowy oraz granicę treści.

Temat i tytuł pracy licencjackiej powinny być wybrane tak, aby odpowiadać zainteresowaniom i specjalizacji studenta oraz odpowiadać wymaganiom programu nauczania. Temat powinien być wystarczająco szczegółowy, aby można było go pogłębić i opracować w ramach jednej pracy, ale też wystarczająco ogólny, aby można było w nim zawrzeć wiele istotnych kwestii. Tytuł powinien być zwięzły i jasny, aby odzwierciedlać zawartość pracy.

Ważne jest, aby dokładnie przemyśleć i omówić temat i tytuł pracy z opiekunem naukowym, aby upewnić się, że są one odpowiednie i zgodne z wymaganiami. W przypadku wątpliwości, warto skonsultować się z bibliotekarzem lub innym specjalistą, który może pomóc w doborze i uzyskaniu odpowiedniej literatury.

Tytuł pracy powinien być zwarty i komunikatywny. Jest deklaracją konkretnej leży, szczegółowego pola wysiłku intelektualnego Studenta, nazwy opracowania lub wdrożenia. Tytuł jest ustalany wspólnie przez Promotora i Studenta. Tytuł pracy musi mieście się w ramach zatwierdzonego przez Dyrektora właściwego Instytutu tematu pracy licencjackiej. Tytuł pracy powinien brzmieć komunikatywnie i być możliwie krótki. Merytoryczna poprawność tytułu pracy potęgo no zawarciu w nim istoty analizowanego problemu. Tytuł sugeruje co jest sednem problemu, co stanowi jego peryferie, a co jest poza tematem. Jeżeli w pracy autor skupił się na analizie przypadku konkretnej organizacji, powinno to być uwidocznione przez dodanie podtytułu np. „na przykładzie firmy X”.

Temat pracy magisterskiej może pochodzić zarówno z praktyki, jak i z tematu pracy licencjackiej. Jednak jej rozwój wymaga odmiennej wiedzy i odmiennych metod opracowywania informacji empirycznej.

Plan pracy musi być zatwierdzony przez promotora.

Niedopuszczalne jest uzgadnianie z nim tylko tematu i tytułu pracy, a następnie przedłożenie gotowego opracowania. Organizator bierze na siebie odpowiedzialność za daną pracę, w szczególności za jej koncepcję, która nie może naruszać podstawowych wymogów formalnych. Do pewnego stopnia tytuł i plan pracy są wizytówką sponsora projektu. Przez resztę pracy zwykle nie ma tak dużego wpływu jak na te dwa elementy.

Dopuszczalne modele prac dyplomowych

5/5 - (3 votes)

W specjalności .reklama” dopuszczalne są następujące modele prac licencjackich:

  1. Model komunikacyjny

Model komunikacyjny stanowi opracowanie, opisujące działalność konkretnej organizacji gospodarczej, administracyjnej lub społecznej pod kotem sposobu jej komunikacji z otoczeniem i obejmuje element autorskiego rozwiązania, usprawnienia lub podejścia w tej dziedzinie. Przykładowe tematy proc:

  • projekt kampanii reklamowej dla nowego produktu X (usługi),
  • budowa kompleksowego wizerunku analizowanego podmiotu X,
  • integracjo kilku (kilkunastu) narzędzi promocji sprzedaży w działalności firmy X,
  • projekt działań PR dla firmy X,
  • rola czynnika ludzkiego w procesie sprzedaży osobistej no przykładzie firmy X,
  • projekt programu lojalnościowego dla produktu X.
  1. Model opisowo-analityczny

Model opisowo-analityczny stanowi przykład przekrojowego opracowania, opisującego wybrane zagadnienie, ideę lub zastosowanie narzędzia w odniesieniu do konkretnej rzeczywistości gospodarczej (lub społecznej) i obejmuje własne przemyślenia, oceny i wnioski autora w danej dziedzinie. Przykładowe tematy prac:

  • Symbol krzyża w kampaniach reklamowych firm ubezpieczeniowych
  • Technika „direct mail” w służbie klubów książki
  • Sponsoring jako element strategii rynkowej sektora piwnego w Polsce
  • Modele organizacji działu  promocji  największych  polskich reklamodawców
  • Zależność funkcji i struktury organizacyjnej agencji reklamowych typu ,full-service”
  1. Model kreatywny

Model kreatywny może zostać w części oparły na elementach modelu analitycznego lub komunikacyjnego, jednak w części autorskiej ma charakter opracowania  graficznego,   audiowizualnego,   słownego, muzycznego itp. Przykładowe tematy prac:

  • Rozwój logotypu firmy X w związku z ewolucją jej misji
  • Księga standardów jako sposób unifikacji komunikacji wizualnej na przykładzie firmy X
  • Film reklamowy w strategii komunikacji firmy X
  • Kompania prasowa odkurzana marki X jako podstawowy instrument plonu promocji
  • Ewolucjo elementów tożsamości wizualnej firmy X

W specjalności „zarządzanie zasobami ludzkimi” dopuszczalne są następujące modele proc licencjackkh:

  1. Model empiryczny

Model empiryczny koncentruje się no konkretnym przypadku, empirycznie zaczerpniętym z praktyki zarządzania zasobami pracy określonej, rzeczywiście istniejącej, firmy. Przykładowe tematy prac:

  • Systemy okresowych ocen pracowniczych no potrzeby firmy X
  • Metody zarządzania konfliktem (no tle sporu zbiorowego w firmie X)
  • Metody racjonalizacji kosztów pracy w firmie X
  • Możliwości zastosowania metody Assessment Center w firmie X
  • Koncepcja systemu motywatorów pozapłacowych na potrzeby firmy X.
  1. Model opisowo-analityczny

Zasadniczo różnica modelu empirycznego i opisowo-analitycznego polega na zakresie wykorzystania danych zgromadzonych empirycznie oraz przekrojowym podejściu do tematu. Przykładowe tematy prac:

  • Metody rekrutacji i selekcji członków zarządów wybranych spółek kapitałowych z udziałem skarbu państwo
  • Związek strategii zatrudnienia z misją i strategią w firmach produkcyjnych
  • Metodologia budowy indywidualnych ścieżek karier w firmach wydawniczych
  • Struktura działu personalnego w agencji reklamowej

Praca z literaturą

5/5 - (4 votes)

W doborze literatury problemu należy dążyć do spełnienia wymogu, by była to literatura aktualna, najnowsza. Wykorzystanie literatury i źródeł powinno mieście się w proporcjach: książki 50-60%, prasa (branżowa i specjalistyczna) 30-40% i źródła elektroniczne 10-20%. Należy unikać pisania obszernych fragmentów pracy wyłącznie na podstawie jednego źródła. Autor pracy licencjackiej powinien wykazać się umiejętnością toczenia informacji pochodzących z różnorodnych źródeł. Warto wykorzystać następujące sugestie:

  • Należy zdecydowanie preferować monografie i artykuły specjalistyczne, unikać publikacji prasowych, nie zweryfikowanych pozycji internetowych oraz encyklopedii i słowników.
  • Podręczniki należy wykorzystywać tylko w razie konieczności.
  • Należy zwracać uwagę na wydawcę i wybierać pozycje wydawców znanych, np. PWE, PWN, Poltext, Oficyna Ekonomiczna, a także różnych wydawnictw uczelnianych: SGH, Akademii Ekonomicznych w Poznaniu, Wrocławiu, Krakowie, Katowicach, itp.
  • Spośród czasopism należy preferować znane i o odpowiedniej tradycji.
  • Spośród dostępnych źródeł należy wybierać pozycje autorów uznanych, autorytetów w danej dziedzinie.
  • Cenną kopalnią informacji  są różnego  rodzaju  materiały pokonferencyjne, choć i tu należy zachować ostrożność, ponieważ bok referatów znanych specjalistów występują pierwsze próby zupełnie młodych naukowców, często ubogie merytorycznie lub metodycznie.

Przy studiowaniu literatury należy robić notatki.

Sam sposób robienia notatek nie jest sprawą banalną. Wiadomo przecież, że uczniowie korzystający z książek bibliotecznych nie mają ich pod ręką podczas pisania pracy. Dlatego notatki muszą być przygotowane w taki sposób, aby zawarte w nich dane były wystarczające iw pełni wiarygodne. Jednocześnie notatki muszą być ekonomiczne, aby były łatwiejsze w obsłudze. Należy dodać, że nawet jeśli masz własne książki, musisz robić notatki. Dzieje się tak, ponieważ rejestrowanie podstawowych danych o wartości przyczynia się do zrozumienia i organizacji wiedzy.

Notatki są zwykle robione podczas ponownego czytania książki lub rozdziału, abyś mógł wybrać, co jest najważniejsze do robienia notatek, co najwyraźniej odnosi się do tematu pracy. Każda strona jest wypełniona w taki sposób, aby jej układ był zrozumiały i logiczny. W rogu karty znajduje się nazwisko autora oraz tytuł pracy lub hasło odpowiadające treści notatki.

Dodatkowe informacje obowiązują w zależności od rodzaju notatki. Na przykład przygotowując notę ​​bibliograficzną należy podać imię i nazwisko autora, tytuł książki, miejsce i rok wydania.