Technika sporządzania przypisów jest ważna, ponieważ pozwala na poprawne udokumentowanie źródeł i cytowanie ich w pracy. W zależności od uczelni, stylu pracy, czy dziedziny, istnieją różne techniki sporządzania przypisów, jednak najczęściej stosowane to:
- Przypisy dolne: są umieszczane na końcu strony, na której zostały użyte, lub na końcu rozdziału/całej pracy.
- Przypisy górne: są umieszczane bezpośrednio po cytowanym fragmencie tekstu, zwykle w formie numerów.
- Przypisy bibliograficzne: są umieszczane na końcu pracy, zawierają pełne informacje bibliograficzne o źródle.
Przy sporządzaniu przypisów ważne jest aby:
- Poprawnie oznaczyć źródło
- Poprawnie uzupełnić informację o źródle
- Poprawnie zastosować zasady formatowania i stylistyki danego stylu pracy
Najważniejsze jest, aby przypisy były precyzyjne i dokładne, a także zgodne z wymaganiami formalnymi uczelni oraz używanym stylem pracy (np. APA, MLA, Chicago itp.).
Ważne jest, aby pamiętać o tym, że przypisy mają na celu umożliwić czytelnikowi odnalezienie źródła cytowanego przez autora, dlatego ważne jest aby przypisy były precyzyjne i dokładne, zawierały wszystkie istotne informacje dotyczące źródła.
Warto też pamiętać, że jeśli praca jest przygotowywana na potrzeby uczelni, to warto zapoznać się z wymaganiami danej uczelni dotyczącymi przypisów, ponieważ mogą one różnić się w zależności od uczelni czy dziedziny.
Przypisy: Zarówno dosłowne cytowanie (tekst jest następnie ujęty w cudzysłów), jak i używanie cudzych myśli we własnych słowach musi zostać udokumentowane – w przeciwnym razie mamy do czynienia z plagiatem. Nie możesz dosłownie przepisać całych partii cytowanych publikacji, powinieneś pisać własnymi słowami, próbując wykorzystać kilka pozycji do tego samego problemu. Gdy po raz pierwszy odwołujesz się do konkretnej publikacji, w linku podajemy jej pełny opis bibliograficzny wraz z numerem strony, przy kolejnych odsyłaczach obowiązuje forma skrócona.
Pozycje zwarte:
1. Z. Bauman, Ponowoczesność jako źródło cierpień,Warszawa, 2000, s.39. [książka jednego autora]
2. Birch, T. Malim, Psychologia rozwojowa w zarysie. Od niemowlęctwa do młodości, Warszawa, 2002, s.15.[książka wielu autorów]
3. M. Kielar-Turska, Rozwój człowieka w pełnym cyklu życia, w: Psychologia. Podręcznik akademicki. Tom
1, Podstawy psychologii, J. Strelau (red.), Gdańsk, 2000, s.10. [rozdział w książce]
4. J. Korczak, Jak kochać…, op. cit., s. 99. [książka ponownie cytowana]
5. Ibidem, s.23. [książka cytowana w kolejnych przypisach]
Artykuły:
1. Oleszkowicz, Bunt dorastania – jego mechanizmy i funkcje, „Psychologia Wychowawcza”, 1996, nr 5, s. 394.